ΦΥΛΛΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ στη Λογοτεχνία ανθρωπιστικών σπουδών Γ΄ Λυκείου
Άσκηση δημιουργικής γραφής: Η Μοσχούλα γράφει στο ημερολόγιο της χρόνια μετά...
Αγαπητό μου ημερολόγιο
Σήμερα ξύπνησα νιώθοντας έναν κόμπο στο στομάχι μου. Ένιωθα βαθιά μέσα μου ότι είχε συμβεί κάτι κακό. Θα μπορούσα να περιγράψω τα συναισθήματά μου, αλλά δυστυχώς πρέπει να πάω στην αγορά να αγοράσω γάλα για τον Νικολάκη.
Θεέ μου... έχει φύγει η γη κάτω απ' τα πόδια μου...τι έμαθα!... ούτε να το πω δεν θέλω, ούτε να το πιστέψω θέλω! Ο βοσκός, αυτό το πρόσωπο με το οποίο έχω περάσει τόσα πολλά, ο άνθρωπος που ήταν η πρώτη μου παιδική αγάπη...έχει αποβιώσει. Η κυρία Μαρία είπε ότι γλίστρησε και έπεσε πάνω στα βράχια της σπηλιάς, στην οποία λουζόμουν όταν ήμουν μικρή. Φήμες λένε ότι είχε γυρίσει για να ξαναγίνει βοσκός, γιατί είχε λησμονήσει τον τόπο αυτό... Αχ βοσκέ... Κρίμα που έφυγες και κρίμα που ξαναγύρισες... Δεν ήθελα να μάθεις ότι με είχαν προξενέψει και ότι είχα αποκτήσει ένα παιδί, αλλά τώρα δεν θα με πείραζε...θα τα παρατούσα όλα για σένα. Δυστυχώς όμως είναι αργά πια. Μόνη μου παρηγοριά είναι οι αναμνήσεις, αναμνήσεις που χτίσαμε μαζί.
Αχ...το καλοκαίρι εκείνο, το όμορφο, το αθώο καλοκαίρι, ήξερα ότι με παρακολουθούσες και ήξερα μέσα μου τον λόγο που είχε ονομάσει την Μοσχούλα με το όνομα αυτό.Το μυστήριο του προσώπου σου είχε ξεδιαλύνει την ημέρα που σου μίλησα από το παράθυρό μου. Ήσουν γεροδεμένος, όμορφος και στεκόσουν εκεί καμαρωτός. Σταδιακά αυτές οι συναντήσεις έγιναν ρουτίνα. Ένιωθα ότι σε γνώριζα όλο και περισσότερο.
Την ημέρα στη σπηλιά; Αυτήν τη μέρα την θυμάσαι; Πέθανε η Μοσχούλα, αλλά γεννήθηκε η αγάπη μας. Στάθηκες τόσο θαρραλέος και πρόθυμα με έσωσες από τα χέρια του θανάτου...κρίμα που δεν μπορούσα να κάνω κι εγώ το ίδιο τώρα. Μετά από εκείνο το συμβάν γίναμε αχώριστοι...μπήκα σε τόσο μεγάλο μπελά όταν μας ανακάλυψε ο θείος μου, αλλά δεν μετανιώνω για τον πόνο των χαστουκιών που μου 'δωσε. Δεν μετανιώνω για όλες τις υπέροχες, γλυκές και αθώες στιγμές που περάσαμε μαζί...
Θα έδινα τα πάντα για να ήμαστε ξανά μαζί, για να γυρίσει ο χρόνος πίσω σε κείνο το καλοκαίρι, για να μπορώ να σε αγκαλιάσω μια τελευταία φορά, λέγοντάς σου πόσο σε αγαπώ.
Αν δεν ήταν ο θείος μου, θα σε περίμενα...και μετανιώνω που προσποιήθηκα ψεύτικα συναισθήματα, όπως ότι σε ξέχασα, ενώ ήσουν συνέχεια στο μυαλό μου..., όπως ότι αγάπησα τον άντρα μου, ενώ αγαπούσα πάντα εσένα.
Εκείνο το καλοκαίρι, βοσκέ μου...
 |
| Σχέδιο: Αθηνά |
Άσκηση δημιουργικής γραφής: Η Μοσχούλα γράφει στο ημερολόγιο της χρόνια μετά...
Αγαπητό μου ημερολόγιο
Σήμερα ξύπνησα νιώθοντας έναν κόμπο στο στομάχι μου. Ένιωθα βαθιά μέσα μου ότι είχε συμβεί κάτι κακό. Θα μπορούσα να περιγράψω τα συναισθήματά μου, αλλά δυστυχώς πρέπει να πάω στην αγορά να αγοράσω γάλα για τον Νικολάκη.
Θεέ μου... έχει φύγει η γη κάτω απ' τα πόδια μου...τι έμαθα!... ούτε να το πω δεν θέλω, ούτε να το πιστέψω θέλω! Ο βοσκός, αυτό το πρόσωπο με το οποίο έχω περάσει τόσα πολλά, ο άνθρωπος που ήταν η πρώτη μου παιδική αγάπη...έχει αποβιώσει. Η κυρία Μαρία είπε ότι γλίστρησε και έπεσε πάνω στα βράχια της σπηλιάς, στην οποία λουζόμουν όταν ήμουν μικρή. Φήμες λένε ότι είχε γυρίσει για να ξαναγίνει βοσκός, γιατί είχε λησμονήσει τον τόπο αυτό... Αχ βοσκέ... Κρίμα που έφυγες και κρίμα που ξαναγύρισες... Δεν ήθελα να μάθεις ότι με είχαν προξενέψει και ότι είχα αποκτήσει ένα παιδί, αλλά τώρα δεν θα με πείραζε...θα τα παρατούσα όλα για σένα. Δυστυχώς όμως είναι αργά πια. Μόνη μου παρηγοριά είναι οι αναμνήσεις, αναμνήσεις που χτίσαμε μαζί.
Αχ...το καλοκαίρι εκείνο, το όμορφο, το αθώο καλοκαίρι, ήξερα ότι με παρακολουθούσες και ήξερα μέσα μου τον λόγο που είχε ονομάσει την Μοσχούλα με το όνομα αυτό.Το μυστήριο του προσώπου σου είχε ξεδιαλύνει την ημέρα που σου μίλησα από το παράθυρό μου. Ήσουν γεροδεμένος, όμορφος και στεκόσουν εκεί καμαρωτός. Σταδιακά αυτές οι συναντήσεις έγιναν ρουτίνα. Ένιωθα ότι σε γνώριζα όλο και περισσότερο.
Την ημέρα στη σπηλιά; Αυτήν τη μέρα την θυμάσαι; Πέθανε η Μοσχούλα, αλλά γεννήθηκε η αγάπη μας. Στάθηκες τόσο θαρραλέος και πρόθυμα με έσωσες από τα χέρια του θανάτου...κρίμα που δεν μπορούσα να κάνω κι εγώ το ίδιο τώρα. Μετά από εκείνο το συμβάν γίναμε αχώριστοι...μπήκα σε τόσο μεγάλο μπελά όταν μας ανακάλυψε ο θείος μου, αλλά δεν μετανιώνω για τον πόνο των χαστουκιών που μου 'δωσε. Δεν μετανιώνω για όλες τις υπέροχες, γλυκές και αθώες στιγμές που περάσαμε μαζί...
Θα έδινα τα πάντα για να ήμαστε ξανά μαζί, για να γυρίσει ο χρόνος πίσω σε κείνο το καλοκαίρι, για να μπορώ να σε αγκαλιάσω μια τελευταία φορά, λέγοντάς σου πόσο σε αγαπώ.
Αν δεν ήταν ο θείος μου, θα σε περίμενα...και μετανιώνω που προσποιήθηκα ψεύτικα συναισθήματα, όπως ότι σε ξέχασα, ενώ ήσουν συνέχεια στο μυαλό μου..., όπως ότι αγάπησα τον άντρα μου, ενώ αγαπούσα πάντα εσένα.
Εκείνο το καλοκαίρι, βοσκέ μου...
(Αθηνά)
