Ο Κρητικός, Διονυσίου Σολωμού

Το συννεφόλεξο δημιούργησαν οι μαθητές του τμήματος Γανθρωπιστικών σπουδών.

Ακολουθούν ασκήσεις δημιουργικής γραφής που εκπονήθηκαν μέσα στην τάξη.

Εάν μιλούσε η Φεγγαροντυμένη, τι νομίζετε ότι θα έλεγε στον Κρητικό;

Αχ καλέ μου Κρητικέ, η μοίρα τελικά δεν μας άφησε να γεράσουμε μαζί. Με νιώθεις τόσο κοντά σου αλλά βρίσκομαι ήδη πολύ μακριά. Δες με, εγώ είμαι, η αρραβωνιαστικιά σου. Μη με κρατάς άλλο στα χέρια σου, άφησέ με να χαθώ σαν βότσαλο στην θάλασσα. Εγώ θα σε προσέχω κι από εδώ, αγαπημένε μου· μην λυπάσαι που με έχασες, η αγάπη μας δεν πρόκειται να χαθεί ποτέ. Καλέ μου, άκουσέ με, θέλω να είσαι δυνατός και να προσέχεις εκεί έξω. Σου υπόσχομαι ότι καθημερινά  θα σε γεμίζω με δύναμη και κουράγιο για να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες που σου επιφυλάσσει η ζωή. Ήρθε η ώρα να σε αποχαιρετήσω, θα σε ξανά επισκεφτώ σύντομα. Αντίο, γλυκέ μου!

Χριστίνα Σ.

Χριστίνα Σ.

Γράψετε μια σελίδα ημερολογίου στην οποία γράφει ο Κρητικός μετά από χρόνια, στην πατρίδα του, την περιπέτεια την οποία έζησε ως ναυαγός στη θάλασσα.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που πέθανε η αγαπημένη μου σε εκείνο το φοβερό ναυάγιο. Τα θυμάμαι όλα τόσο έντονα. Ήταν λίγο μετά την τούρκικη σφαγή· οι κεραυνοί ήταν η αιτία που έχασα την αγαπημένη μου.

Αγωνιζόμουν ενάντια στα κύματα ψάχνοντάς την. Κάποια στιγμή η θύελλά κόπασε και εμφανίστηκε μια γυναίκα με θεϊκό παρουσιαστικό και εκπληκτική ομορφιά, μια φεγγαροντυμένη. Ώρες πολλές καθόμουν και τη θωρούσα. Παρατηρούσα μέχρι και την παραμικρή της κίνηση. Η ομορφιά της είχε σκλαβώσει το μυαλό μου. Ένιωθα ότι κάπου την είχα ξαναδεί, αλλά πάλι δεν ήμουν σίγουρος.

Ξάφνου, θυμήθηκα την οικογένειά μου. Την αδερφή μου που την ατίμασαν και την εσφάξαν, τους γονείς μου που τους έκαψαν. Παρόλα αυτά, η προσοχή μου παρέμενε ακόμη στη φεγγαροντυμένη. Ένιωθα πως η παρουσία της με παρηγορούσε, ώσπου ένα αστροπελέκι έσκασε στο άγριο πέλαγος και η θάλασσα την κατάπιε.

Σαν να ξύπνησα από ένα βαθύ λήθαργο, ξεκίνησα ξανά τον αγώνα μου για να βρω το κορίτσι μου. Και τα κατάφερα· στο γιαλό την βρήκα. Χαρά και ελπίδα με συνέρπαξε, αλλά μου κόπηκε μαχαίρι, όταν την γύρισα και την αντίκρισα πεθαμένη. Θλίψη, οργή και θυμός, που δεν πρόλαβα, με συντάραξαν στα επόμενα δευτερόλεπτα, Χωρίς να το σκεφτώ, ζήτησα να λαλήσει η Σάλπιγγα της Δευτέρας Παρουσίας. Άνοιξα διάλογο με τους νεκρούς. Με πληροφόρησαν για εκείνη. Ήταν στον παράδεισο και τραγουδούσε έτοιμη να ζήσει ξανά, να αναστηθεί.

Αυτό μου έδωσε κουράγιο να συνεχίσω. Η ανάμνησή της, η δύναμή μου για να ζήσω, αγωνιώντας βέβαια στον Παράδεισο να την ξανά συναντήσω.

Σοφία Ζ.

  Ζαφειρώ Α.