Με αφόρμηση το ποίημα του Κ.Καρυωτάκη "Είμαστε κάτι..."

Είμαστε δέντρα                     

Τα δέντρα που

Ρίχνουν τα φύλλα

Τους ένα απόγευμα

Του φθινοπώρου.

Είμαστε δέντρα

Που ακόμα έχουν μείνει

Σε εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό

Της άνοιξης.

Είμαστε τα σκοτεινά βράδια

Του ψυχρού χειμώνα

Που κουράστηκαν τους

Κρύους καιρούς.

Λαχταράνε τις ζεστές

Καλοκαιρινές μέρες

Που κρατάν ώρες

Και δεν αφήνουν

Το σκοτάδι να τις

Αγγίξει ακόμα.

Τέλος είμαστε των φαναριών

Οι λάμπες που αναβοσβήνουν.

Που κάποτε λάμπαν σε όλη την πόλη,

Όμως ακόμα προσπαθούν.

Ακόμα κρατάνε το λίγο

Φως που έχουν μέσα τους

Και δεν τα παρατάνε.

Κ.Μ.